Nazwa miejscowości – Dwirin, pojawiła się po raz pierwszy w źródłach pisanych już w 1270 r. jako własność ziemska klasztoru w Białobokach (koło Trzebiatowa).W 1417 r. po raz ostatni pojawiła się ta nazwa, a miasto Kołobrzeg przejmuje osadę od klasztoru z Białoboków. Współczesna nazwa miejscowości została ustalona po wojnie nawiązując do pierwszej osady czyli do Dwirin wywodzącej się od słowiańskiego słowa dźwirze, co oznaczało wrota, drzwi. Przez wieki mieszkańcy wsi żyli cicho i skromnie. W 1780 r. było tu 26 domów mieszkalnych w których mieszkało 156 ludzi.
W połowie XIX w. nastąpił znaczny rozwój, było już 198 mieszkańców 29 domów mieszkalnych i 21 budynków gospodarczych oraz szkoła. Zadziwiający jest fakt, że w 1871 roku 90% mieszkańców powyżej 10 roku życia potrafiło czytać i pisać. W początku XX w. rozwija się funkcja wypoczynkowa, powstają pierwsze pensjonaty i nowa zabudowa jednorodzinna. Już w 1910 r. Dźwirzyno reklamowane było jako małe kąpielisko. Podczas działań wojennych Dźwirzyno zostało zniszczone, a jego dotychczasowi mieszkańcy opuszczają je. Od zakończenia wojny , aż po 1960 r. obowiązywał tu zakaz osiedlania się , ze względu na stacjonujące w sąsiednim Rogowie jednostki wojsk.
Z początkiem lat 60-tych mocą uchwały Rady Ministrów postanowiono zasiedlić Dźwirzyno. Rozpoczyna się budowa osiedla rybackiego oraz powstają ośrodki wczasowe, kolonijne i sanatoryjne. 
